Emisje rtęci spowodowane działalnością ludzką: nowe ustalenia

W najnowszych badaniach naukowych pojawiają się zachęcające wnioski dotyczące redukcji emisji rtęci, jednego z najniebezpieczniejszych zanieczyszczeń, które dostaje się do atmosfery jako produkt uboczny działalności ludzkiej. Analizy wykazały, że w okresie od 2005 do 2020 roku stężenie rtęci w atmosferze spadło o około 10%, w przeciwieństwie do tego, co sugerowały globalne inwentaryzacje emisji w swoich szacunkach. Odkrycia te opierają się na danych zebranych z 51 stacji monitorujących rtęć atmosferyczną na półkuli północnej, a badacze wykorzystali zaawansowane metody modelowania, aby lepiej zrozumieć, co spowodowało ten pozytywny trend.

Chociaż globalne inwentaryzacje szacują emisje zanieczyszczeń na podstawie średnich wskaźników emisji, które obejmują takie działalności jak spalanie węgla czy wydobycie złota, te modele często nie uwzględniają rzeczywistych pomiarów z terenu. To podkreśla potrzebę stałego monitorowania rzeczywistych danych, aby poprawić modele prognozowania i polityki dotyczące przyszłych emisji. Takie wyniki mają istotne implikacje dla naukowców i decydentów, którzy poszukują lepszych informacji na temat globalnych trendów zanieczyszczenia i zdrowia naszej planety.

Co pokazały wyniki monitorowania?

Badania wykazały, że spadek stężenia rtęci w atmosferze prawdopodobnie wiąże się z mniejszymi emisjami ze źródeł ludzkich, w tym ze zmniejszeniem użycia rtęci w procesach przemysłowych, postępem w kontroli zanieczyszczenia oraz przejściem na czystsze źródła energii. Na przykład znaczące zmniejszenie użycia rtęci w małej skali wydobycia złota stanowi ważny krok w kierunku redukcji globalnych emisji. Wydobycie złota, szczególnie w mniej rozwiniętych regionach, wykorzystuje rtęć do wydobywania złota z gleby, co przyczynia się do dużego procentu całkowitych emisji rtęci do atmosfery.

Chociaż konwencja Minamata, międzynarodowy traktat podpisany w 2013 roku w celu ograniczenia emisji rtęci, była kluczowym krokiem naprzód, rzeczywiste dane wskazują, że emisje spadają nawet szybciej, niż niektóre globalne inwentaryzacje zakładały. Niemniej jednak wciąż istnieją wyzwania związane z precyzyjnym modelowaniem emisji rtęci ze względu na specyficzne właściwości tego metalu. Rtęć jest jedynym metalem, który jest cieczą w temperaturze pokojowej, co oznacza, że łatwo dostaje się do atmosfery i może być ponownie emitowana z naturalnych "zbiorników", takich jak oceany i gleba. Czynniki te sprawiają, że dokładne oszacowanie emisji rtęci jest bardziej skomplikowane.

Metody badań i wyzwania w modelowaniu

Naukowcy w tym badaniu wykorzystali dwie główne metody modelowania emisji: biogeochemiczne modelowanie pudełkowe i modelowanie transportu chemicznego. Obie metody pozwoliły badaczom przeprowadzić tysiące symulacji, aby ocenić różne scenariusze emisji i lepiej zrozumieć wpływ zmiennych meteorologicznych i regionalnych na stężenie rtęci w atmosferze. Chociaż wyniki tych modeli sugerowały kilka możliwych czynników, to spadek emisji ze źródeł ludzkich był najbardziej prawdopodobnym powodem zaobserwowanego spadku rtęci w atmosferze.

Niemniej jednak globalne inwentaryzacje nadal wykazują różnice w szacunkach emisji. Jednym z powodów tej dysproporcji może być brak danych z niektórych krajów, szczególnie tych, w których wydobycie złota odbywa się w odległych i słabo dostępnych obszarach. Ponadto stacje monitorujące rtęć w atmosferze są mniej rozwinięte w porównaniu do tych monitorujących inne zanieczyszczenia, takie jak metan, co utrudnia dokładne śledzenie globalnych trendów emisji.

Potrzeba długoterminowego monitorowania

Wyniki tego badania podkreślają znaczenie długoterminowego monitorowania emisji i ustanawiania większej liczby stacji monitorujących rtęć na całym świecie. Naukowcy zauważają również, że dalsze badania są niezbędne do lepszego oszacowania emisji z produktów zawierających rtęć, takich jak termometry czy inny sprzęt. Te produkty, gdy są wyrzucane, mogą przez długi czas uwalniać rtęć do atmosfery, co dodatkowo komplikuje monitorowanie emisji.

W przyszłości oczekuje się międzynarodowej współpracy naukowców, która umożliwi lepsze oszacowanie emisji i pomoże osiągnąć globalne cele redukcji zanieczyszczenia rtęcią. W świetle dotychczasowych wyników rośnie optymizm, że emisje będą nadal maleć, ale potrzebna jest dalsza praca, aby zapewnić ciągłe zmniejszanie emisji rtęci i lepszą ochronę zdrowia ludzi i środowiska.

Źródło: Massachusetts Institute of Technology