Zmiany klimatyczne i rosnące temperatury wywierają coraz większy nacisk na gospodarstwa domowe w południowych i południowo-zachodnich regionach Stanów Zjednoczonych, które stają się coraz bardziej zależne od urządzeń klimatyzacyjnych, aby przetrwać coraz częstsze i intensywniejsze fale upałów. To prowadzi do wzrostu obciążenia energetycznego, definiowanego jako procent dochodu gospodarstwa domowego, który jest potrzebny do pokrycia kosztów energii. Gospodarstwa domowe, które wydają więcej niż 6% swojego dochodu na energię, uważane są za doświadczające 'ubóstwa energetycznego'. To zjawisko staje się coraz bardziej powszechne w południowych stanach, takich jak Mississippi, Arkansas i Alabama, gdzie urządzenia klimatyzacyjne stały się koniecznością w lecie.

Badanie przeprowadzone przez MIT pokazuje, że między 2015 a 2020 rokiem nastąpił znaczny wzrost obciążenia energetycznego w stanach południowych i południowo-zachodnich, podczas gdy tradycyjnie zimne stany, takie jak Maine i Vermont, odnotowały spadek tego obciążenia. Przy łagodniejszych zimach na północy potrzeby grzewcze maleją, podczas gdy na południu rośnie zależność od chłodzenia. W 2020 roku najwyższe obciążenie energetyczne odnotowano w Mississippi, Arkansasie i Alabamie, podczas gdy Maine i Vermont, które wcześniej były w czołówce, spadły z pierwszych miejsc.

Z danych U.S. Energy Information Administration wynika, że te trendy wyraźnie odzwierciedlają szerszy obraz cieplejszego świata, w którym gospodarstwa domowe na południu są pod coraz większym naciskiem z powodu kosztów urządzeń klimatyzacyjnych, podczas gdy północne regiony borykają się z łagodniejszymi zimami i zmniejszonymi potrzebami energetycznymi. Zmiany te wskazują również na rosnące różnice między obszarami miejskimi a wiejskimi. Podczas gdy w 2015 roku 23% obszarów miejskich miało znaczące obciążenie energetyczne, ten wskaźnik spadł do zaledwie 14% w 2020 roku, co oznacza, że obszary wiejskie stają się coraz bardziej narażone na zmiany energetyczne.

Federalne programy pomocy energetycznej pozostają w tyle

Pomimo tych oczywistych zmian w podziale potrzeb energetycznych, obecne federalne programy pomocy energetycznej nie są dostosowane do tej nowej rzeczywistości. Program LIHEAP (Low Income Home Energy Assistance Program), utworzony w 1981 roku, oferuje pomoc gospodarstwom domowym o niskich dochodach na pokrycie kosztów ogrzewania i chłodzenia. Chociaż program został rozszerzony w 1984 roku, aby uwzględnić potrzeby chłodzenia, formuła podziału funduszy pozostała praktycznie niezmieniona od lat 80. Oznacza to, że południowe stany, które teraz mają znacznie większe potrzeby energetyczne z powodu rosnących temperatur, nie otrzymują proporcjonalnie większej pomocy.

Badacze z MIT proponują nowy model podziału funduszy, który priorytetowo traktowałby gospodarstwa domowe z największym obciążeniem energetycznym. Zgodnie z tym modelem, żaden stan nie znalazłby się w gorszej sytuacji, podczas gdy najbardziej zagrożone gospodarstwa domowe otrzymałyby większą pomoc. Takie podejście byłoby sprawiedliwsze i pozwoliłoby lepiej dopasować zasoby do zmieniających się warunków klimatycznych i potrzeb chłodzenia na południu USA. Chociaż nowy sposób podziału wymagałby pewnej redystrybucji dotacji między stanami, celem byłoby pomóc wszystkim gospodarstwom domowym unikać ubóstwa energetycznego, niezależnie od ich lokalizacji geograficznej.

Konsekwencje dla społeczności wrażliwych społecznie

Ubóstwo energetyczne często najbardziej dotyka gospodarstw domowych o niskich dochodach oraz zmarginalizowane społeczności. W południowych stanach, gdzie wskaźniki ubóstwa i nierówności ekonomiczne są wyższe, obciążenie energetyczne może być osiem razy wyższe w porównaniu do gospodarstw domowych o wyższych dochodach. Ta sytuacja dodatkowo pogłębia ubóstwo międzypokoleniowe i nierówności społeczne. Ponadto badania pokazują, że społeczności z wyższym stopniem różnorodności, takie jak te w stanach południowych, częściej stają w obliczu ubóstwa energetycznego z powodu niższych dochodów i gorszych warunków życia.

W porównaniu do tego, stany zachodnie, takie jak Kolorado i Waszyngton, wdrażają programy łączące redukcję emisji gazów cieplarnianych z efektywnością energetyczną, co zmniejsza obciążenie energetyczne dla gospodarstw domowych o niskich dochodach. Te przykłady pokazują, że polityka, która integruje walkę ze zmianami klimatu z energetyczną sprawiedliwością, może skutecznie zmierzyć się z rosnącym obciążeniem energetycznym. Przykład Kolorado, gdzie gospodarstwa domowe o niskich dochodach udało się zmniejszyć koszty energii o 15 do 50 procent dzięki projektom energii słonecznej, pokazuje, że możliwe jest złagodzenie ubóstwa energetycznego, jednocześnie pracując nad zmniejszeniem emisji.

Zmiany klimatyczne i ubóstwo energetyczne są obecnie nierozłącznie związane, a coraz bardziej ekstremalne warunki pogodowe dodatkowo pogarszają sytuację. Dlatego ważne jest, aby stany takie jak Mississippi, Arkansas i Alabama wdrażały kompleksowe polityki, które będą chronić najbardziej zagrożone warstwy społeczeństwa, jednocześnie zmniejszając ich zależność od drogich systemów chłodzenia latem. Polityki wspierające odnawialne źródła energii, takie jak projekty słoneczne skierowane do społeczności o niskich dochodach, mogą zaoferować zrównoważone rozwiązanie dla energetycznej niesprawiedliwości.

Źródło: Massachusetts Institute of Technology