Nowe odkrycie z Nevady w USA zmienia nasze rozumienie życia wzdłuż wybrzeży w okresie triasu. W formacji Favret znaleziono nowy gatunek wymarłego krewnego krokodyla, Benggwigwishingasuchus eremicarminis. To odkrycie pokazuje, że pseudosuchijskie archozaury zamieszkiwały nadbrzeżne regiony na całym świecie w środkowym triasie, między 247,2 a 237 milionami lat temu.

Globalna obecność pseudosuchii
"Ten nowy gatunek pokazuje globalną obecność pseudosuchii w nadbrzeżnych siedliskach w środkowym triasie," powiedział dr Nate Smith, główny autor badania i dyrektor Instytutu Dinozaurów w Natural History Museum of Los Angeles County.

Formacja Favret, znana z skamieniałości morskich stworzeń takich jak amonity i gigantyczny ichtiozaur C. youngorum, zaskoczyła badaczy odkryciem lądowego zwierzęcia w morskich osadach. Współautorka dr Nicole Klein stwierdziła: "Nasza pierwsza myśl była: 'Co to, do diabła, jest?' Spodziewaliśmy się morskich gadów, a nie lądowego zwierzęcia wśród ichtiozaurów i amonitów."

Adaptacja do nadbrzeżnych siedlisk
Pseudosuchijskie archozaury były już znalezione na wybrzeżach starożytnego oceanu Tetydy, ale to jest pierwszy nadbrzeżny okaz z oceanu Panthalassa i zachodniej półkuli, ujawniający ich obecność na całym świecie. Co ciekawe, te gatunki nie pochodzą z tej samej grupy ewolucyjnej, co sugeruje niezależną adaptację różnych pseudosuchii do nadbrzeżnych siedlisk.

"W środkowym triasie różne grupy archozauriformne próbowały przystosować się do życia na wybrzeżu," powiedział Smith. Jednak większość tych adaptacji nie doprowadziła do szerszego rozprzestrzenienia się półwodnych grup.

Różnorodność archozauriformów
W triasie archozaury, "rządzące gady," pojawiły się i podzieliły na dwie grupy z dwoma przetrwałymi przedstawicielami: ptakami, potomkami dinozaurów, i krokodylami (aligatorami, krokodylami i gawialami), potomkami pseudosuchijskich archozaurów takich jak B. eremicarminis. Podczas gdy dzisiejsze krokodyle są na tyle podobne, że większość ludzi myli je ze sobą, ich starożytni krewni znacznie różnili się pod względem wielkości i stylu życia. Relacje ewolucyjne B. eremicarminis i jego krewnych sugerują, że pseudosuchii osiągnęli dużą różnorodność bardzo szybko po masowym wymieraniu pod koniec permu, którego zakres dopiero ma zostać odkryty w zapisie kopalnym.

Nowy gatunek B. eremicarminis
Nowy gatunek podkreśla wielość tych starożytnych gadów w triasie, od gigantów takich jak Mambawakale ruhuhu do mniejszych zwierząt takich jak nowo opisany gatunek B. eremicarminis, który prawdopodobnie osiągał długość około 1,5 do 1,8 metra. Dokładna długość B. eremicarminis i sposób, w jaki przetrwała wzdłuż wybrzeża, pozostają niejasne. Znaleziono tylko kilka elementów czaszki, a także brak śladów dotyczących jej diety i metod polowania. Jasne jest, że B. eremicarminis prawdopodobnie trzymała się blisko wybrzeża. Jej dobrze zachowane kończyny są rozwinięte bez oznak adaptacji do życia wodnego, takich jak płetwy czy zmieniona gęstość kości.

Nazwa i znaczenie
Zespół badawczy chciał nazwy, która oddaje hołd pierwotnym ludzkim mieszkańcom gór Augusta, gdzie znaleziono okaz, i skonsultował się z członkiem plemienia Fallon Paiute Shoshone, aby wybrać odpowiednią nazwę. "Benggwi-Gwishinga," co oznacza "łowić ryby" w języku Shoshone, zostało połączone z greckim słowem na Sobka, egipskiego boga z głową krokodyla, aby stworzyć nowy rodzaj, Benggwigwishingasuchus. Specyficzny epitet eremicarminis tłumaczy się jako "pieśń pustyni," oddając hołd dwóm wspierającym NHMLAC z pasją do paleontologii i opery południowego zachodu. Tak więc pełna nazwa oznacza mniej więcej "Pieśń rybaka krokodyla z pustyni."

To zaskakujące odkrycie otwiera nową perspektywę na różnorodność biologiczną w środkowym triasie, rzucając światło na znaczącą rolę pseudosuchii w kształtowaniu starożytnego świata i sugerując wiele nieopowiedzianych historii ukrytych w zapisie kopalnym.

Ekosystemy triasu
Odkrycie B. eremicarminis dostarcza cennych wglądów w nadbrzeżne ekosystemy triasu. Te ekosystemy były złożone i zróżnicowane, goszcząc różne formy życia od morskich gadów takich jak ichtiozaury po lądowe pseudosuchie. Obecność B. eremicarminis sugeruje, że nadbrzeżne siedliska były kluczowe w historii ewolucyjnej tych archozaurów, dostarczając im zasobów i nisz, które pozwalały im przetrwać i dostosować się.

Implikacje dla współczesnej ochrony
Badanie wymarłych gatunków takich jak B. eremicarminis oferuje lekcje dla współczesnych działań ochronnych. Zrozumienie, jak starożytne zwierzęta przystosowały się do swoich środowisk i przetrwały znaczące zmiany klimatyczne i geologiczne, pozwala naukowcom znaleźć analogie do obecnych wyzwań, przed którymi stoi współczesna przyroda. Odporność i zdolność adaptacyjna gatunków z triasu podkreśla znaczenie ochrony zróżnicowanych siedlisk i promowania ekologicznej odporności w naszych dzisiejszych ekosystemach. Ta historyczna perspektywa może kierować strategiami ochrony mającymi na celu łagodzenie wpływu zmian klimatycznych i niszczenia siedlisk, zapewniając przetrwanie dzisiejszych gatunków dla przyszłych pokoleń.

Źródło: NATURAL HISTORY MUSEUMS OF LOS ANGELES COUNTY