Legendarne mity kulinarne często mają niejasne źródła, z rewolucyjnymi odkryciami dokonanymi przypadkowo lub z konieczności.

W przypadku sałatki Cezar, klasyczne składniki są wzbogacone o rodzinny konflikt o jedzenie i spontanicznie wymyślony przepis na Czwartego Lipca, po drugiej stronie granicy w Meksyku, w okresie prohibicji.

Historia rozgrywa się w czasach, gdy Ameryka zakazała produkcji i sprzedaży alkoholu w latach 1919-1933.

Dwaj bracia, Cezar (Cesare) i Aleks (Alessandro) Cardini, przeprowadzili się do Stanów Zjednoczonych z Włoch. W 1919 roku Cezar otworzył restaurację w Kalifornii. W latach 20. XX wieku otworzył kolejną w przygranicznym meksykańskim mieście Tijuana, oferując jedzenie i napoje Amerykanom, którzy chcieli ominąć prohibicję.

Główna ulica Tijuany, pełna saloonów, stała się popularnym celem podróży dla mieszkańców południowej Kalifornii szukających alkoholu. Twierdzono, że miała "najdłuższy bar na świecie" w Ballena, o długości 66 metrów, z dziesięcioma barmanami i 30 kelnerkami.

Historia sałatki Cezar, rzekomo mającej 100 lat, jest opowieścią o transgranicznym święcie narodowym z czasów prohibicji, braterskiej walce o sławę i wsparciu sławnych kucharzy.

Potrzeba jest matką wynalazków
Dnia 4 lipca 1924 roku, według opowieści, Cezar Cardini ciężko pracował w kuchni swojej restauracji, Caesar's Place, pełnej gości zza granicy, którzy przyszli świętować jedzeniem i piciem.
Stawił czoła koszmarowi każdego kucharza: brakowi składników w środku pracy.

Gdy zapasy regularnych dań z menu się skończyły, Cezar postanowił improwizować z tym, co miał pod ręką.

Zabrał składniki z spiżarni i lodówki i połączył mniejsze liście z serc sałaty rzymskiej z dressingiem z blanszowanych (gotowanych przez jedną minutę) jajek, oliwy z oliwek, czarnego pieprzu, soku z cytryny, odrobiny czosnku i parmezanu.

Nowa kombinacja była ogromnym sukcesem wśród gości i stała się regularnym daniem w menu: sałatka Cezar.

Et tu, Aleks?
Istnieje inna wersja pochodzenia słynnej sałatki, którą stworzył brat Cezara, Aleks, w swojej restauracji w Tijuanie.
Aleks twierdzi, że "inspiracja" Cezara była w rzeczywistości daniem z jego menu, "sałatką lotnika", nazwaną tak, ponieważ przygotowywał ją jako środek do odzyskania sił dla amerykańskich pilotów po długiej nocy picia.

Jego wersja miała wiele tych samych składników, ale używała soku z limonki zamiast cytryny i była podawana z dużymi grzankami pokrytymi rozgniecionymi sardelami.

Kiedy danie Cezara później stało się sławne, Aleks twierdził, że to on jest prawdziwym wynalazcą sałatki, która teraz nosi imię jego brata.

Wejście sławnych kucharzy
Dodatkową intrygę wprowadzają dwaj sławni kucharze, którzy wspierali przeciwne strony tego sporu. Julia Child popierała Cezara, podczas gdy Diana Kennedy (mniej znana, ale znana ze swoich autentycznych meksykańskich książek kucharskich) popierała roszczenia Aleksa.

Wchodząc w konflikt, każda z tych kulinarnych gwiazd dodała wiarygodności różnym elementom każdej opowieści i uczyniła wariacje bardziej popularnymi w USA.

Podczas gdy Child docierała do większej liczby widzów w prasie i telewizji, Kennedy miała lokalny wpływ, znana z promowania regionalnej kuchni meksykańskiej.

Mimo że wybrały różne wersje, wpływ wielkich osobowości medialnych przyczynił się do ewolucji sałatki Cezar poza jej źródła.

Oryginalna sałatka nie zawierała grzanek ani sardeli. Gdy przepis stał się "oficjalną" wersją, czosnek został uwzględniony w postaci aromatyzowanej oliwy z oliwek. Nowsze wersje albo rozgniatają sardele bezpośrednio w dressingu, albo dodają sos Worcestershire, który zawiera sardele.

Córka Cezara, Rosa, zawsze twierdziła, że jej ojciec był oryginalnym wynalazcą sałatki. Kontynuowała promowanie opatentowanego przepisu swojego ojca po jego śmierci w 1954 roku.

Ostatecznie wygrała bitwę o roszczenie swojego ojca jako twórcy dania, ale elementy przepisu Aleksa stały się popularnymi dodatkami, które różnią się od czystszej wersji, więc jego wpływ jest obecny – nawet jeśli jego wkład jest mniej widoczny.

Bez widelców – ale z odrobiną spektaklu
Jeśli to nie wystarczyło, istnieje również pyszny szczegół, który został zapomniany po drodze.

Sałatka Cezar była pierwotnie przeznaczona do jedzenia rękami, używając małych liści jako łyżek do pysznych składników dressingu.

W celu prezentacji w restauracji, sałatka była również przygotowywana przed stołem gości, na ruchomym wózku, z zaleceniem, że "prawdziwa" sałatka Cezar powinna być mieszana tylko siedem razy, zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Ten dodatkowy poziom dramatu, przedstawienia i przepisanych rytuałów był zazwyczaj zarezerwowany dla deserów flambowanych alkoholem.

Posiadanie skromnej sałatki, wynalezionej w desperacji, wyniesionej do tego rodzaju traktowania uczyniło ją bardzo wyjątkowym daniem – nawet bez boczku.

Oryginał:
Garritt C. Van Dyk
Wykładowca historii na Uniwersytecie w Newcastle